آیین‌ های فروغ جاوید

—————————

 

راه آریامیترا بر باورها استوار نیست، بلکه بر آیین‌های زنده و جاری بنا شده است؛ آیین‌هایی که تن، دل و جان را بیدار می‌سازند. این آئین ها سنت‌های جداگانه در نگر گرفته نمی شوند بلکه در هفت شعلهٔ عشق در هم تنیده‌اند و در هر شعله دگرگونی، به‌هنگام رخ می‌نمایند. هر یک دری است به سوی آزادی، شادی و روشنایی

​

رقص و جنبش: رقص شورانگیز و حرکت آیینی، نقاب من را می‌ریزد و تن را به پرستشگاه آتش بدل می‌سازد

 

موسیقی و طبل: ریتم، تپش قلب این راه است؛ رهرو را به خلسه، بینش و پیوند با نادیدنی می‌برد

 

سفر شمنانه: با کوبش طبل، نوای سرود یا در سکوت، سفر به جهان‌های درونی آغاز می‌شود؛ سفری که بینش، درمان و یاری مینوی به همراه دارد

 

کاوش روانگردان: با حرمت به‌کار گرفته می‌شوند؛ داروهای مقدسی که آگاهی را از مرزهای معمول فراتر می‌برند و درهای لایه‌های نهان جان و کیهان را می‌گشایند

 

تنترا و کیمیاگری: آیین‌های نیرو، دم و یگانگی که سایه را به نور و دوگانگی را به یگانگی دگرگون می‌کنند

 

مراقبه و خاموشی: شعلهٔ آرام درون؛ جایی که همه چیز فرو می‌ریزد و خویش دوباره بی‌کران و آزاد زاده می‌شود

 

این آیین‌ها در کنار هم، مارپیچی از دگرگونی می‌سازند که همهٔ بُعدهای هستی رهرو را بیدار می‌کند. آن‌ها دگما نیستند؛ بلکه آزمون‌هایی زنده‌اند، دریچه ها یی که رهرو را به فروزان و فرزانه گردیدن رهنمون می‌شوند