شعلهٔ دوم، پیوند / دوستان

شعلهٔ دوم «پیوند» است؛ آتش یگانگی

.آتشی که اضداد را در آغوش می‌گیرد
پس از پرش آغازین، جوینده در آب‌های احساس و عشق فرو می‌رود؛ جایی که دل‌بستگی‌ها پالوده می‌شوند

.و آگاهی نخستین مزهٔ پیوند را می‌چشد

پیوند یعنی درهم‌تافتن، یعنی فرو ریختن دیوار میان من و دیگری، میان تاریکی و روشنایی، زنانه و مردانه. همچون تصویر

در آب آرام، چهرهٔ

.راستین جان پدیدار می‌شود و زخم‌ها به دانایی دگر می‌شوند

 

در آیین‌های میترایی، این گام «نیمفوس» بود: دامادیِ رازها،

.پیوند جان با فروغ ایزدی، زیر ستارهٔ ناهید

 

در کیمیاگری، این «سپیدی» (آلبدو) است؛ جایی که پوستهٔ سخت نرم می‌شود و در دریای یگانگی حل می‌گردد. کلاغِ شعلهٔ نخست بازمی‌گردد؛ این بار نه تنها پیام‌آور، که هم‌راه،

.نگاهبان راز نهفتهٔ پیوند

 

 

آوای این شعله در همایون طنین می‌گیرد؛ نغمه‌هایی

.نرم و فرودین، آکنده از شوق، نزدیکی و آشتی

 

فرکانس آن ۵۲۸ هرتز است؛ فرکانس عشق و نوزایی، که تن و روان را با آهنگ آفرینش هم‌آوا می‌سازد.

آیینِ این شعله در آب‌سپاری، در آغوش‌های تانترا گون و در هم‌آوایی‌های شوریده زنده می‌شود؛ جایی که مرزها ناپدید می‌شوند و روان در دریاچه پیوند شسته و زاده می‌گردد. این‌جا

.دلِ عشقِ نهان است؛ عشقی که کیمیای ایزدی است

 

راه رفتن در این شعله یعنی کیمیاگر دل شدن؛ پلی میان جدایی‌ها، درمانگری زخم‌ها، و یافتن رهایی ژرف، آنگاه

.که همهٔ اضداد در شادی یکی می‌شوند