شعلهٔ سوم: پیکار / رَزمان

شعلهٔ سوم «پیکار» است؛ اما این نبرد با جهان بیرون نیست، بلکه پیکاری درونی‌ست برای سامان، دلاوری و چیرگی بر خویشتن
اینجا جوینده می‌آموزد که با آتش بدرخشد بی‌آنکه خاکستر شود، و بجنگد نه خشمگین، بلکه آگاهانه‌ در این مرحله 

شیر به‌عنوان نماد پدیدار می‌شود؛ قدرتمند و در عین‌حال بزرگ‌منش، نشانهٔ نیرویی که در راستی ریشه دارد. شمشیر، پرده‌های فریب، هراس و دروغ را می‌درد و تنها تیزی حقیقت را باقی می‌گذارد. این گام، گامِ نگهبانِ راستی است؛ آن ‌که آتش را در خدمت سامان برتر می‌گیرد.

 

در کیمیاگری، این مرحله سرخ‌شدن (روبِدو) است؛ جایی که مادهٔ خام یکپارچه می‌شود و خویش در سیمای راستین استوار می‌گردد

 

در میترائیسم این جایگاه «هلیودروموس» است؛ خورشیددَو، جنگاوری که فروغ میترا را در جهان می‌گرداند.

در سلوک پارسایانه، این «جهاد نفس» است؛ پیکار بزرگ با خویشتن فرودین

نغمهٔ این شعله در سه‌گاه و چهارگاه طنین می‌گیرد؛ مقام‌هایی

باشکوه و پرکشش، سرشار از تنش و رهایی، برانگیزانندهٔ

.دلاوری و جنبش

 

فرکانس‌های ۳۹۶ هرتز (رهایی از ترس) و ۴۱۷ هرتز (دگرگونی و پالودن گذشته) با آتش رهایی و توانمندی می‌لرزند

 

این آیین در جنبش‌های رزمی، کوبش طبل، آیین آتش و روانگردان‌ها زیسته می‌شود؛ آیین‌هایی که جوینده را همچون آهن در کورهٔ آتش سخت و استوار می‌سازند. اینجاست که

.سامان به آزادی بدل می‌شود و دلاوری والاترین نیایش

راه رفتن در این شعله یعنی جنگاورِ راستی شدن؛ دلاور و درعین‌حال مهربان، استوار و فروتن، سوزان با آتشی که

.نگهبانی می‌کند، می‌پالاید و دگرگون می‌سازد